ﻣﺎﺩﻩ ٣ – ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﻋﻼﻳﻢ ﻭ ﺍﺗﻴﻜﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﻤﻨـﻲ ﺑﺎﻳـﺪ ﺣـﺎﻭﻱ ﺍﻃﻼﻋـﺎﺕ ﺩﻗﻴـﻖ، ﻛـﺎﻓﻲ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﻧـﺪﻩ ﺑـﻮﺩﻩ ﻭ ﺑـﻪﺭﺍﺣﺘـﻲ ﻗﺎﺑﻞﺩﺭﻙ ﺑﺎﺷﺪ.ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻠﻤﻪ ﺍﻋﻼﻥ ﻭ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻭ ﻋﺒﺎﺭﺍﺕ ﻛﺎﺩﺭ ﭘﻴﺎﻡ ﻧﻮﺷﺘﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺗﺒﺼﺮﻩ – ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻟﺰﻭﻡ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺧﻂ ﺑﻴﮕﺎﻧـﻪ ﺑـﺴﺘﻪ ﺑـﻪ ﺗـﺸﺨﻴﺺ ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺍﺟـﺮﺍﯼ ﺍﻳـﻦ ﻣﻘـﺮﺭﺍﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ، ﻟﻴﻜﻦ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺍﻭﻟﻮﻳﺖ ﺧﻂ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺑﺮ ﺧﻂ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﮐﻠﻴﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﯼ ﻋﻼﻳﻢ ﺍﻳﻤﻨﯽ ﺍﻟﺰﺍﻣﯽ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺎﺩﻩ ۴ – ﭘﻴـﺎﻡ ﻧﻮﺷـﺘﺎﺭﻱ ﺭﻭﻱ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫـﺎﯼ ﻋﻼﻳـﻢ ﻭ ﺍﺗﻴﻜﺘﻬـﺎﻱ ﺍﻳﻤﻨـﻲ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑﻴـﺎﻧﮕﺮ ﻣﺤﺘـﻮﺍﻱ ﻋﻼﻣـﺖ ﺍﻳﻤﻨـﻲ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺍﻻﻣﻜﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻭﻱ ﺟﺰﺋﻴـﺎﺕ ﺿـﺮﻭﺭﻱ ﺑـﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﭼﻨـﺪ ﻛﻠﻤـﻪ ﻣﺤـﺪﻭﺩ ﻭ ﮐﻠﻴـﺪﯼ ﻧﻴـﺰ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻧﻜﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺎﻡ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺳﺎﺩﻩ، ﮔﻮﻳﺎ، ﺻﺮﻳﺢ ﻭ ﺭﻭﺷـﻦ ﺑﻮﺩﻩ، ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﻲ ﻗﺎﺑﻞ ﺧﻮﺍﻧـﺪﻥ ﺑﺎﺷـﺪ ﻭ ﺑـﻪﺳـﻬﻮﻟﺖ ﻭ ﺑﻪﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﻴﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮔﺮﺩﺩ.
ﺗﺒﺼﺮﻩ – ﻋﺒﺎﺭﺍﺕ ﮐﺎﺩﺭ ﭘﻴﺎﻡ ﻧﻮﺷﺘﺎﺭﻱ ﻋﻼﻳـﻢ ﺍﻳﻤﻨـﻲ ﺑﺎﻳـﺪ ﺣﺘـﻲ ﺍﻻﻣﻜـﺎﻥ ﻣﻌـﺮﻑ ﻭ ﺑﻴـﺎﻧﮕﺮ ﭘﻴـﺸﻨﻬﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﺭﺍﻫﻜﺎﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﺟﻤﻼﺕ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺟﻤﻼﺕ ﻣﻨﻔﻲ.
ﻣﺎﺩﻩ ۵ – ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻮﻳﺴﯽ ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﮐﺎﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﺎﺭﯼ ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﻋﻼﻳﻢ ﺍﻳﻤﻨﯽ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺎﺩﻩ ۶ – ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻲ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻳﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺧﻄﺮﺍﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﻣـﻲﮔﻴﺮﻧـﺪ ﺑﻲﺳﻮﺍﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﻛﺎﺭﺑﺮﺩﻱ ﺑﺮﺭﻭﻱ ﻋﻼﻳﻢ ﺁﺷﻨﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺗﺼﺎﻭﻳﺮ ﺩﺭ ﻛﻨـﺎﺭ ﻣﺘـﻮﻥ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻟﺰﺍﻣﻲ ﺍﺳﺖ، ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﻳﻜﻪ ﺑﻪ ﺗـﺸﺨﻴﺺ ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﻣﺮﺑﻮﻃـﻪ، ﺿـﺮﻭﺭﺗﻲ ﺩﺭ ﺑﻜـﺎﺭﮔﻴﺮﻱ ﺗـﺼﻮﻳﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺎﺩﻩ ٧ – ﺗﺼﺎﻭﻳﺮ ﺑﻜﺎﺭﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺳﺎﺩﻩ، ﻗﺎﺑﻞ ﺩﺭﻙ ﻭ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎﻱ ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﻋﻼﻣﺖ ﻳﺎ ﺍﺗﻴﻜﺖ ﺭﺳﻢ ﺷﻮﻧﺪ. ﺗﺒﺼﺮﻩ ١ – ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺩﺭﻙ ﺑﻬﺘﺮ ﻋﻼﻳﻢ ﻭ ﺍﺗﻴﻜﺘﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺘﻲ ﺍﻻﻣﻜﺎﻥ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﮔﺮﺍﻓﻴﻜﻲ ﻣـﺸﺎﺑﻪ ﺑـﺪﻥ ﻭ ﺩﺳـﺖ ﻭ ﭘـﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺍﺷﻴﺎﺀ، ﻗﺴﻤﺘﻬﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﻣﺎﺷﻴﻦﺁﻻﺕ ﻭ ﻳﺎ ﺷﻤﺎﻱ ﻛﻠﻲ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺭﺍ ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺮﺩ.
ﺗﺒﺼﺮﻩ ٢ – ﺩﺭ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺗﺼﻮﻳﺮﻱ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺘﻲﺍﻟﻤﻘﺪﻭﺭ ﻋﻀﻮ ﻳﺎ ﺍﻋﻀﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻌـﺮﺽ ﺧﻄـﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻳﺎ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻛﺎﺭ ﻭ ﻳﺎ ﺧﻄﺮ ﺧﺎﺻﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ.
ﻣﺎﺩﻩ ٨ – ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻣﻮﺍﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻋﻼﻣﺖ ﺍﻳﻤﻨﻲ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺍﻧـﺴﺎﻧﻲ ﺑﻜـﺎﺭ ﺑـﺮﺩﻩ ﺷـﻮﺩ، ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻤﺮﻛﺰ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺗﺼﻮﻳﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﺘﺮﻱ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪﻣﻨﻈـﻮﺭ ﺟﻠـﺐ ﺗﻮﺟـﻪ ﻣﺨـﺎﻃﺒﻴﻦ، ﺑﺎﻳـﺪ ﺁﻥﺭﺍ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺗﻮﭘﺮ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ.
ﺗﺒﺼﺮﻩ ١- ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻓﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻭﻱ ﺑـﺮﺍﻱ ﺗﻜﻤﻴـﻞ ﺗـﺼﻮﻳﺮ ﺿـﺮﻭﺭﻱ ﺑـﻮﺩﻩ ﻭﻟـﻲ ﻣـﺴﺘﻘﻴﻤﺎﹰ ﺑـﺎ ﺧﻄـﺮ ﺳﺮﻭﻛﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﺮﻣﺖ ﺗﻮﺧﺎﻟﻲ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ.
ﺗﺒﺼﺮﻩ ٢ – ﺩﺭ ﻣﻮﺍﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﻫـﺮ ﺩﻭ ﺗـﺼﻮﻳﺮ ﺍﻧـﺴﺎﻧﻲ ﺑﻜﺎﺭﺭﻓﺘـﻪ ﺩﺭ ﻋﻼﻣـﺖ ﺍﻳﻤﻨـﻲ ﺩﺭ ﻣﻌـﺮﺽ ﺧﻄـﺮﺍﺕ ﻳﻜـﺴﺎﻧﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺗﺼﺎﻭﻳﺮ ﮔﺮﺍﻓﻴﻜـﻲ ﻣﻨﺎﺳـﺐ ﺑـﻪ ﮔﻮﻧـﻪﺍﻱ ﺁﻧﻬـﺎ ﺭﺍ ﻃﺮﺍﺣـﻲ ﻧﻤـﻮﺩ ﻛـﻪ ﻗﺎﺑـﻞ ﺗﻤﻴـﺰ ﻭ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺍﺯ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﻣﺎﺩﻩ ٩ – ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﺎﺷﻴﻦﺁﻻﺕ ﻳﺎ ﺍﺟﺰﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻧﺸﺎﻥﺩﺍﺩﻥ ﻛﺎﻣﻞ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﮔﺮﺍﻓﻴﻜﻲ ﺑﺎﻳـﺪ ﺍﺯ ﺗـﺼﺎﻭﻳﺮ ﺗﻮﺧﺎﻟﻲ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩ، ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﻗﻌﻲﻛﻪ ﻧﻤﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻭﺭﺕ ﻣﺎﺷﻴﻦﺁﻻﺕ ﺭﺳـﻢ ﺷـﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺸﺎﻥﺩﺍﺩﻥ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﻳـﻚ ﺟـﺰﺀ ﻭ ﻳـﺎ ﺑﺮﺟـﺴﺘﻪ ﻧﻤـﻮﺩﻥ ﺧﻄـﺮﺍﺕ ﺧـﺎﺹ ﺁﻥ، ﺑﺎﻳـﺪ ﺩﺭ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﻣﺎﺷﻴﻦ، ﺟﺰﺀ ﻣﺪﻧﻈﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻄﻮﻁ ﺿﺨﻴﻢﺗﺮﻱ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺧﻄﻮﻁ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ.
ﻣﺎﺩﻩ ١٠ – ﺩﺭ ﻣﻮﺍﻗﻌﻲﻛﻪ ﻳﻚ ﺧﻄﺮ ﻛﻠﻲ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺎﺷﻴﻦﺁﻻﺕ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻣـﻲﺑﺎﺷـﺪ ﻭ ﻳـﺎ ﻛـﻞ ﺑـﺪﻥ ﺩﺭ ﻣﻌـﺮﺽ ﺧﻄـﺮﺧﺎﺻﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ، ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻠﻴﺎﺕ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﻳﺎ ﺷﻤﺎﻱ ﻛﻠﻲ ﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛـﺸﻴﺪﻩ ﺷـﻮﺩ. ﺩﺭ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻮﺍﺭﺩ، ﺩﺭ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺗـﺼﻮﻳﺮﻱ ﺑـﺪﻥ ﺍﻧـﺴﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﺷـﻴﻦﺁﻻﺕ ﺑﺎﻳـﺪ ﺗـﺎ ﺣـﺪ ﻣﻤﻜـﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﺟﺰﺋﻴـﺎﺕ ﮔﺮﺩﻳـﺪ ﺗـﺎ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻋﻀﻮ ﺩﺭﻣﻌﺮﺽ ﺧﻄـﺮ ﺩﺭ ﺑـﺪﻥ ﺍﻧـﺴﺎﻥ ﻭ ﻳـﺎ ﺟـﺰﺀ ﺗﻮﻟﻴﺪﻛﻨﻨـﺪﻩ ﺧﻄـﺮ ﺩﺭ ﻣﺎﺷـﻴﻦﺁﻻﺕ ﺭﺍ ﺑـﻪ ﺳﻬﻮﻟﺖ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﻨﺪ، ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭﻣﻮﺍﺭﺩﻳﻜﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻛﻠﻲ ﻣﺎﺷﻴﻦﺁﻻﺕ ﻳﺎ ﺷﻤﺎﻱ ﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺿـﻮﺡ ﺑﻴـﺎﻧﮕﺮ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻭ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻄﺮ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ
ﻣﺎﺩﻩ ١١ – ﺩﺭ ﻛﻠﻴﻪ ﻋﻼﻳﻢ ﻭ ﺍﺗﻴﻜﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﻤﻨﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﺘﻨﻲ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺎﺩﺭ ﭘﻴﺎﻡ ﻧﻮﺷـﺘﺎﺭﻱ ﺍﺳـﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ، ﻣﮕﺮﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﻜﺎﺭﺭﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻛﺎﻓﻲ ﮔﻮﻳﺎ ﻭ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺧﻄﺮ ﻭ ﻳﺎ ﭘﻴﺎﻡ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺑﺎﺷـﺪ. ﺩﺭ ﻫـﺮ ﺻـﻮﺭﺕ ﻋﺒﺎﺭﺍﺕ ﺗﻮﺿـﻴﺤﻲ ﺍﺭﺍﺋـﻪ ﺷـﺪﻩ ﺑـﺮ ﺭﻭﻱ ﺗـﺎﺑﻠﻮﯼ ﻋﻼﻳـﻢ ﻭ ﺍﺗﻴﻜﺘﻬـﺎ ﺑﺎﻳـﺴﺘﻲ ﺩﺭ ﻛـﺎﺩﺭﻱ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧـﻪ ﻗـﺮﺍﺭ ﮔﻴـﺮﺩ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﺳﻤﺒﻞ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮﻱ ﺭﺍ ﻧﭙﻮﺷﺎﻧﺪ.
ﻣﺎﺩﻩ ١٢- ﺩﺭ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﻋﻼﻳﻢ ﻭ ﺍﺗﻴﻜﺘﻬﺎﻱ ﺍﻳﻤﻨﻲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺳﻌﻲ ﺷﻮﺩ ﻫـﺮ ﺗـﺼﻮﻳﺮ ﻧـﺸﺎﻥﺩﻫﻨـﺪﻩ ﻳـﻚ ﺧﻄـﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺧﻄﺮ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﻳﻚ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﮔﺮﺩﺩ، ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﻳﻜﻪ ﺧﻄـﺮﺍﺕ، ﺑـﺴﻴﺎﺭ ﻣـﺸﺎﺑﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
